مقدمه ای لازم نیست زیرا همه به خوبی می دانیم با وجود فروکش کردن اعتراضات خیابانی هر روزه، تلخی ها و دردها نه تنها هنوز فروکش نکرده است بلکه مانند هزاران هزار جنایت بی عقوبت دیگر، همچنان خشم و اندوه عمومی را دامن می زند. حس تجربه عریان بی عدالتی برای هزاران هزار نفری که در خیابانها کتک خوردند، چاقو و باتوم خوردند، فحش شنیدند، بازداشت شدند، به سلول انفرادی افتادند، شکنجه شدند، مجبور به اعتراف به کارهای نکرده شدند، مورد تجاوز قرار گرفتند و سر آخر به قتل رسیدند، حسی همیشگی خواهد بود. و نیز برای میلیونها نفری که در ایران و در همه جای دیگر جهان، شاهد دور یا نزدیک همه این وقایع بودند. از حدود دو ماه پیش به این طرف، برای نخستین بار در سی سال گذشته، مساله تجاوز و سایر شکنجه های جنسی علیه زندانیان سیاسی تا به این حد علنی و گسترده مطرح شد و مشروعیت حکومت ایران را به عنوان یک حکومت ایدئولوژیک مذهبی با چالشی دیگر مواجه ساخت. در فضای افشاگرانه ای که پیرامون جنایات و نقض حقوق زندانیان در بازداشتگاه کهریزک ایجاد شده بود، روایت های تجاوز و شکنجه جنسی زنان زندانی سیاسی برای نخستین بار در میان گروه وسیعی از مردم به ویژه جوانان، مخاطب پیدا کرد. نام ترانه موسوی، به عنوان قربانی تجاوز و قتل، نه تنها یک بار دیگر نام زیبا کاظمی و زهرا بنی یعقوب را زنده کرد بلکه باعث انتشار مجدد شهادت چند نفر از زندانیان سیاسی زن دهه 60 را که مورد تجاوز واقع شده بودند، در سطح وسیعی شد. مساله تجاوز به زنان باکره پیش از اعدام، دوباره و این بار در سطحی گسترده تر مطرح شد اما نگرانی امروز این است که کار به همین جا خاتمه یابد؛ درست مثل شعله ای که یک بار در شب تاریک روشن می شود و سپس خاموش شود. همه پرسشی که من و مطمئنم بسیاری مثل من در این روزها از خودمان می کنیم این است که چه کنیم که این شعله خاموش نشود. برای پاسخ به این سئوال، ابتدا مروری خواهم داشت به شکنجه جنسی زندانیان سیاسی زن و پس از آن، راه حلها و چالش های پیش رو را بررسی خواهم کرد
http://www.img98.com/images/d8q5s77rsdmzq8bf02j3.jpg
http://www.img98.com/images/p6clt1gvs2o0w7r760dv.jpg
http://www.img98.com/images/d8q5s77rsdmzq8bf02j3.jpg
http://www.img98.com/images/idc0w2lx8xdvrgzece3p.jpg