تا خرند این قوم، رندان خرسواری می کنند(ملک الشعرای بهار)

در محرّم ، اهل ری خود را دگرگون می کنند …….از زمین آه و فغان را زیب گردون می کنند** گاه عریان گشته با زنجیر میکوبند پشت…..گه کفن پوشیده ، فرق خویش پرخون می کنند** گه به یاد تشنه کامان زمین کربلا……… جویبار دیده را از گریه جیحون** می کنند وز دروغ کهنه ی « یا لیتنا کنّا معک» …………شاه دین را کوک و زینب را جگرخون می کنند** خادم شمر کنونی گشته، وانگه ناله ها……..با دو صد لعنت ز دست شمر ملعون می کنند** بر “یزید” زنده میگویند هر دم، صد مجیز ………..پس شماتت بر یزید مرده ی دون می کنند** پیش ایشان صد عبیدالله سر پا، وین گروه ………ناله از دست “عبیدالله مدفون” می کنند**